ΘΑΥΜΑΤΑ

Ἁγία μου Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου ἔρχομαι μετά ἀπό εἰκοσιεννέα (29) χρόνια ἀπό τό κτίσιμο τῆς Ἐκκλησίας σου ἐδῶ στήν πατρώα μου γῆ, στό νησί τῆς Χίου, νά ἀφηγηθῶ τό θαῦμα πού ἔζησα στήν Ἀμερική πού διέμενα καί διαμένω γιά χρόνια.
Πέρασαν πολλά χρόνια ἀπό  τότε πού ἔκτισα τήν Ἐκκλησία καί ἐφέτος πού ἔτυχε νά συναντήσω τήν Μοναχή πού ἐπιμελεῖται τήν ἔκδοση τοῦ Περιοδικοῦ σου, μοῦ εἶπε ὅτι ἔπρεπε νά ἐξιστορήσω τό θαῦμα σου.
Ἦταν λοιπόν μία βροχερή ἡμέρα τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 1981. Ἐγύρισα ἀπό τήν δουλειά μου Σάββατο ἀπόγευμα καί εἶδα τήν γυναίκα μου πού ἦταν 5 μηνῶν ἔγ-κυος στεναχωρη-μένη καί τῆς λέω τί ἔχεις; καί μοῦ λέει ὅτι πῆρε τόν γιατρό καί τῆς εἶπε νά πᾶμε τήν Δευτέρα στό Νοσοκομεῖο. Δέν ἦταν μακριά τό Νοσο-κο-μεῖο καί τό πρωΐ τῆς Δευτέρας εἴ-μα-σταν ἐκεῖ.

Μετά ἀπό λίγο δέν θυμᾶμαι πόσο, ὁ χρόνος εἶχε σταματήσει γιά μένα, γιατί ἔρχεται ὁ γιατρός καί μοῦ λέει: «Λυπᾶμαι, ἀλλά δέν μποροῦσα νά κάνω τίποτα γιά τό παιδί, ἡ μητέρα εἶναι καλά».
Δέν πέρασε λίγη ὥρα καί ἔρχεται μία νοσοκόμα, φωνάζει τόν γιατρό καί φεύγει γιά τόν ἐπάνω ὄροφο. Καταλαβαίνετε ὅτι, ὅ,τι κακό ὑπῆρχε, πέρασε ἀπό τό μυαλό μου. Τό παιδί εἶχε πεθάνει, ἡ μόνη πού ζοῦσε ἦταν ἡ γυναίκα μου, γιατί νά τόν φωνάξει –μονολογοῦσα– γιατί νά τρέχει;

Μετά ἀπό λίγο ἔρχεται ὁ γιατρός καί μοῦ λέει ὅτι τό παιδί ζεῖ. Καί ἀπό αὐτή τήν στιγμή ἀρχίζει τό μαρτύριο, γιατί ἦλθαν καί ἄλλοι δύο γιατροί εἰς τό γραφεῖο καί ἄρχισαν νά μέ τρελλαίνουν. Ὅτι τό παιδί θά εἶναι προβληματικό, ὅτι θά εἶναι ὑδροκέφαλο, ὅτι θά εἶναι τυφλό ἐπειδή θά ἔμενε καιρό εἰς τήν θερμοκοιτίδα, ὅτι δέν μποροῦμε νά τό θανατώσουμε, διότι πρέπει νά ἔχουμε μιά δικαστική ἀπόφαση.

 Ἀποφάσισα νά μεταφέρουν τό βρέφος ἀπό τό Νοσοκομεῖο ἀπό τήν Ἀστόρια, εἰς τό Νοσοκομεῖο New York Hospital. Ἀλλά ἔπρεπε νά τοῦ δώσουμε ὄνομα. Ἐφώναξαν λοιπόν τήν νοσοκόμα νά φέρει ἀπό τό δωμάτιο τῆς γυναίκας μου τήν πινακίδα πού εἶχε τά στοιχεῖα.
Τότε ἡ νοσοκόμα μᾶς εἶπε ὅτι ἡ μητέρα του, τοῦ ἔδωσε ὄνομα. Πῆγε καί ἔφερε τήν πινακίδα καί ἔγραφε τό ὄνομα Χρυσοβαλάντης. Ὁ γιατρός ὁμολόγησε ὅτι τήν εἶδε ὅτι ἦταν ναρκωμένη καί ὅμως σηκώθηκε, ἔγραψε τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ της καί ξανακοιμήθηκε. Ἐγώ βέβαια δέν ἤξερα τί νά πῶ, γιατί ποτέ δέν συζήτησα αὐτό μέ τήν γυναίκα μου.

Τέλος πῆραν τό παιδί καί τό πῆγαν εἰς τό New York Hospital. Συνάντησα ἐκεῖ τόν γιατρό. Γιά κάθε πέντε παιδιά ἦταν ἐκεῖ ὑπεύθυνος ἕνας γιατρός. Μοῦ εἶπε λοιπόν ὅτι τά πρῶτα 24ωρα θά ἦταν δύσκολα. Ἔφυγα καί πῆγα νά πάρω τό ἄλλο μου παιδί ἀπό τό σχολεῖο καί πηγαίνοντας εἰς τό σπίτι βρίσκω ἕνα γράμμα τῆς μητέρας μου. Μοῦ ἔγραφε ὅτι ἔχει  ἐδῶ καί καιρό νά πάρει γράμμα μου καί στεναχωριέται. Μοῦ ἔγραφε ὅτι παρακαλοῦσε τήν Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου γιά πολλές ἡμέρες καί ἔβλεπε εἰς τόν ὕπνο της τήν θεία μου τήν Εἰρήνη νά τῆς λέει ὅτι: «Κάτι θά συμβεῖ εἰς τόν Ἀλέκο, ἀλλά νά μήν στεναχωριέσαι, ἐγώ θά εἶμαι κοντά του».

Τό βρέφος στό New York Hospital διασωληνώνεται καί ἡ ἰατρός πού τό παρακολουθοῦσε ἐντατικά, ἀποροῦσε γιατί ἔβλεπε ὅτι τά πάντα σέ αὐτό τό βρέφος, καίτοι ἦταν μόλις πέντε μηνῶν, λειτουργοῦσαν κανονικά καί μόνον ὀξυγόνο τοῦ ἔδιναν γιά νά μάθῃ μόνον του νά ἀναπνέη, ὅπως θά ἐγίνετο αὐτό καί ἐντός τῆς κοιλίας τῆς μητέρας του.

Ὅταν λοιπόν ἀφέθηκε τό βρέφος στήν προσοχή τῆς ἰατροῦ πῆγα στήν Ἀστόρια, στό Νοσοκομεῖο πού ἦταν ἡ γυναίκα μου. Τότε ἐκείνη μόλις εἶχε συνέλθει ἀπό τήν νάρκωση καί μέ ἐρωτᾶ: «Ἀλέξανδρε, τό παιδί μας ζεῖ;» Ναί τῆς απαντῶ ἐγώ.
Καί ἐκείνη στρέφεται καί μοῦ λέει: Νά μάς ζήσῃ λοιπόν ὁ Γιαννάκης μας. Ποιός Γιαννάκης, γυναίκα μου, –τῆς λέω τότε ἐγώ– ἀφοῦ ἐσύ τό δήλωσες μέ τό ὄνομα Χρυσοβαλάντης.
Πῶς; μοῦ λέει τότε ἐκείνη.

Καί ἐγώ τῆς δείχνω τήν πινακίδα πού ἦταν κρεμασμένη στό κρεββάτι της καί ἔμεινε κατάπληκτη, ὅταν ἀντίκρυσε τόν δικό της γραφικό χαρακτῆρα μέ τόν ὁποῖο ἐδήλωνε τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ.
Καί εἶναι ἄξιον ἀπορίας καί θαυμασμοῦ ὅτι στήν Ἀμερική πού ζούσαμε ξέρουμε ὅτι εὐθύς ὡς γεννηθῆ τό παιδί δηλώνεις καί τό ὄνομά του. Ναί, ἀλλά ὄχι ὅτι τό γράφει καί ἡ ἴδια ἡ μητέρα στήν πινακίδα, ὅπως ἔγινε μέ τήν δική μου γυναίκα, ἡ ὁποία βέβαια δέν ἀμφισβήτησε καί παραδέχθηκε ὅτι πράγματι ἦταν ὁ δικός της γραφικός χαρακτήρας χωρίς νά μπορέση νά δώση ὅμως ἐξήγηση πώς συνέβη αὐτό. Ἄς εἶναι τότε –μοῦ εἶπε– Χρυσοβαλάντης τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ μας, ἀφοῦ ἔτσι ἐγώ τό δήλωσα, εἶναι κάτι ὅμως τό ἀνεξήγητο γιά μένα. Καί ἦταν τότε τό πιό θαυμαστό καί ἐκπληκτικό, ἐκεῖνο πού ἀπέδειξε περίτρανα τό θαῦμα τῆς Μεγαλόδωρης Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ὅταν ἀκούγοντας ἀπό τήν μητέρα μου νά μοῦ λέει τό ὄνειρο πού εἶδε, ὅπως προανέφερα, κατασυγκινημένος καί ἐγώ τῆς εἶπα ὅλα ὅσα συνέβησαν μέ τήν νύφη της καί ἡ μητέρα μου κατασυγκινημένη καί ἐκείνη μοῦ ἐπεβεβαίωσε: «Ναί, παιδί μου, Χρυσοβαλάντης τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ, ἄς εἶναι, ἡ χάρη της μᾶς τό χάρισε μετά ἀπό τέτοια περιπέτεια».

Ἡ γυναίκα μου βγῆκε λοιπόν ἀπό τό Νοσοκομεῖο καί συνέχισα κάθε ἡμέρα νά τήν πηγαίνω εἰς τό Νοσοκομεῖο πού ἦταν τό παιδί μας στήν θερμοκοιτίδα καί μετά πήγαινα εἰς τήν δουλειά.
Ἐκεῖ ἔμαθε ἀπό μιά νοσοκόμα, πού τήν βοήθησε στή γέννα, ὅτι τό παιδί ὁ γιατρός (ἦταν ἕνας Ἄραβας) τό εἶχε πετάξει μέ τήν ἰδέα ὅτι ἦταν πεθαμένο καί αὐτή ἔνοιωσε μιά δύναμη νά τήν σπρώχνει νά πάει νά κοιτάξει ἐκεῖ πού τό ἔριξαν καί τό εἶδε νά κινεῖται καί νά κλαυθμηρίζει καί εἰδοποίησε τούς γιατρούς καί πῆγαν καί πῆραν τό βρέφος.  

Ἔμεινε τρεισήμισι μῆνες εἰς τό New York Hospital. Τό μόνο πρόβλημα ἦταν πώς νά μεγαλώσει πού εἶχε τό μέγεθος μιᾶς παλάμης, ἦταν μόνο 800 γραμμάρια, ἀλλά ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα πού πῆρα τό γράμμα τῆς μητέρας μου πίστεψα ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά καί ὅτι ἡ Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου ἔκανε τό θαῦμα της καί ἔσωσε τό παιδάκι μου, ἀφοῦ καί ναρκωμένη ἡ γυναῖκα μου τό δήλωσε μέ τό ὄνομα Χρυσοβαλάντης, ἐνῶ οὔτε κἄν τό εἴχαμε συζητήσει, ὅπως προανέφερα.
Χρυσοβαλάντης λοιπόν δηλώθηκε, Χρυσοβαλάντης καί βαπτίσθηκε, βαπτισμένο καί μυρωμένο τό παιδί μας καί στήν ἀγκάλη τῆς προστάτιδας Ἁγίας του παραδομένο, γιατί ὄχι μόνον δέν παρουσίασε τό ὑδροκέφαλο ἤ τήν τύφλωση πού μᾶς φόβησε ὁ μαιευτήρας καί τόσα ἄλλα πού αντιμετωπίζει ἕνα βρέφος πού ἔρχεται στόν κόσμο μέ πέντε μηνῶν κύηση, ἀλλά εἶναι ὁ Χρυσοβαλάντης μας ἐκεῖνος γιά τήν γέννηση τοῦ ὁποίου μέ ἀξίωσε ὁ Θεός καί ἀνήγειρα Ἐκκλησία στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στό χωριό Ὀλύμποι τῆς Χίου.
Καί ἀκούσατε καί ἄλλο θαυμαστό γεγονός.

Ὅταν σκεφτόμουν πού ἀκριβῶς καί σέ ποιά ἀπό τά κτήματα πού εἶχα νά ἔκτιζα τήν Ἐκκλησία της καί δέν εὕρισκα μία λύση, παρακολούθησα ὅτι ἐπί τρεῖς φορές τό αὐτοκίνητό μου πάθαινε βλάβη καί σταματοῦσε κάθε φορά ὅμως στό ἴδιο σημεῖο πάντα. Συζητώντας αὐτό μέ τόν πατέρα μου, μοῦ λέει: Παιδί μου, δέν ξέρεις ὅτι σέ ἐκεῖνο τό σημεῖο πού σταματάει κάθε φορά τό αὐτοκίνητό σου, αὐτό τό ὕψωμα πού βλέπεις εἶναι περιουσία τῆς μητέρας σου; Πάρτο λοιπόν καί κίνησε νά κάνεις τό τάμα σου.
Καί ἔτσι ἀπό τό 1991 στό ὕψωμα ἐκεῖνο ὑψώθηκε ἡ Ἐκκλησία στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, γιά νά μαρτυρῆ τό θαῦμα πού ἔγινε στό παιδί μου.

Καί ἡ συνάντηση αὐτή μέ τήν Μοναχή Παϊσία νομίζω ὅτι δέν ἦταν τυχαία, ἀλλά καί πάλι γιατί ἡ Ἁγία θά ἤθελε νά ἀκουσθῆ τό θαῦμα της καί νά δημοσιευθῆ στό Περιοδικό της.  
Τήν Μοναχή Παϊσία συνήντησα στή Χίο μαζί μέ μία κυρία Χιώτισσα τήν κ. Μαρία Χειλᾶ, δασκάλα, καί ἦταν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία αὐτή  στούς Ὀλύμπους τῆς Χίου. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ὀλίγον μακράν τοῦ χωριοῦ σέ περιφερειακό δρόμο, ἦταν κλειστή καί ἀναρωτιόντουσταν ποιός νά ἔχει τό κλειδί γιά νά τό ζητήσουν νά ἀνοίξει ἡ Ἐκκλησία γιά νά προσκυνήσουν.

Καί ἡ Ἁγία πάλι ἐδῶ δείχνει τήν παρέμβασή της. Ἐγώ εἶχα ἔρθει ἀπό τήν Ἀμερική πού διέμενα, στή Χίο γιά διακοπές. Καί ὅταν ξεκίνησαν νά φύγουν βλέποντας κλειστή τήν Ἐκκλησία, τότε ἐγώ μέ τήν σύζυγό μου ἀνεβαίναμε πρός τήν Ἐκκλησία καί ἔγινε ἡ συνάντηση αὐτή μέ τήν Μοναχή, ἡ ὁποία ὅταν ἔμαθε ὅτι ἤμουν ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ, μοῦ ζήτησε νά τῆς ἀφηγηθῶ τό θαῦμα καί νά τό γράψω γιά νά τό δημοσιεύσει στό Περιοδικό πού ἐκδίδει ἡ Μονή πρός δόξαν Θεοῦ, ἐπειδή «Θαυμαστός ὁ Θεός, ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ».
Σήμερα ὁ Χρυσοβαλάντης μου εἶναι 39 χρονῶν, Καθηγητής Βιολογίας καί ὡς ἀντάλλαγμα γιά ὅ,τι τράβηξα, τώρα πού παντρεύτηκε μοῦ χάρισε ἐγγονάκια δύο πανέμορφα ἀγοράκια.

Εὐχαριστῶ λοιπόν θερμά τήν χάρη της καί ἐγώ καί ἡ γυναίκα μου γιά τό δῶρο της αὐτό τόν Χρυσοβαλάντη μας, πού ἐφέτος πού ἦλθε καί ἐκεῖνος ἀπό τήν Ἀμερική καί προσκύνησε τήν χάρη της στήν Ἱερά Μονή της, στή Λυκόβρυση, ἔγινε καί ἡ συνάντηση μέ τήν Μοναχή, ἡ ὁποία ἔτυχε νά εὑρίσκεται τότε στούς Ὀλύμπους τῆς Χίου καί ἔξω ἀπό τῆς Ἁγίας τήν Ἐκκλησία.  

Μέ πολύ σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη
Ἀλέξανδρος Γαΐλας
Χίος